Του Αριστομένη Συγγελάκη* στο TVXS
«Είναι ντροπή για τη Γερμανία να μην αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα. Οφείλει άμεσα να επανορθώσει για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ». …
«Δεν μπορώ να ηρεμήσω από τη στιγμή που είδα στην πλατεία Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας, ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, πάνω σε ένα χαρτόνι, μέσα στο κρύο και τη βροχή. Δεν δέχομαι να φέρεται και σήμερα η χώρα μου με τόση σκληρότητα στην Ελλάδα, που υποφέρει»
Christophe Schminck – Gustavus, Αθήνα, Φεβρουάριος 2009
«Είναι ντροπή για τη Γερμανία να μην αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα. Οφείλει άμεσα να επανορθώσει για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ». …
«Δεν μπορώ να ηρεμήσω από τη στιγμή που είδα στην πλατεία Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας, ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, πάνω σε ένα χαρτόνι, μέσα στο κρύο και τη βροχή. Δεν δέχομαι να φέρεται και σήμερα η χώρα μου με τόση σκληρότητα στην Ελλάδα, που υποφέρει»
Christophe Schminck – Gustavus, Αθήνα, Φεβρουάριος 2009
Ο Χριστόφορος, πατριώτης και διεθνιστής, Γερμανός δημοκράτης αλλά και πραγματικός λάτρης της Ελλάδας και των Ελλήνων, με την ανιδιοτελή του παρουσία και το δημοκρατικό του ήθος δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε ότι η Γερμανία είναι η πατρίδα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του Καρλ Μαρξ, του Ρούντολφ Βίρχοφ. Της Σόφι και του Χανς Σολ και των συναγωνιστών τους στο «Λευκό Ρόδο», που αντιστάθηκαν στον Χίτλερ θυσιάζοντας τη νιότη τους για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Της υπέροχης νεολαίας, που εξεγέρθηκε το Μάη του 1968 σε μια δημόσια κίνηση «εκκαθάρισης λογαριασμών απέναντι στη συλλογική φυγή των Γερμανών μπροστά στις ιστορικές ευθύνες τους για τον εθνικοσοσιαλισμό και τη φρίκη του».
Γνώρισα τον Καθηγητή Christophe Schminck – Gustavus τον Ιούνιο του 2003, τον Χριστόφορο, όπως θέλει να τον αποκαλούμε, στο Μίτενβαλντ, ένα ορεινό θέρετρο της Βαυαρίας και έδρα της διαβόητης 1ης Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών της Βέρμαχτ.
«Το αιματοβαμμένο Εντελβάις» αποτέλεσε ένα από τα πιο δολοφονικά στρατιωτικά σώματα στην ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ματοκυλίζοντας την Πολωνία, τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.
Κι όμως, 69 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, εξακολουθούν, να συγκεντρώνονται στο Μίτενβαλντ βετεράνοι, μέλη και φίλοι της διαβόητης αυτής μεραρχίας.
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα (παραμονή της Πεντηκοστής).
Τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, θυμούνται με χαρά και νοσταλγία τα «ανδραγαθήματά τους», έναν ατέλειωτο κατάλογο βαρύτατων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας!
Περίοπτη θέση, ανάμεσά τους, το Ολοκαύτωμα του Κομμένου της Άρτας στις 16 Αυγούστου 1943, με τους 317 νεκρούς πολίτες, ανάμεσα στους οποίους 172 γυναίκες και 71 παιδιά από 2 έως 10 ετών αλλά και 13 βρέφη μικρότερα του ενός έτους! Όλοι βρέθηκαν καμένοι ζωντανοί, τρυπημένοι με ξιφολόγχες ή γαζωμένοι από ριπές αυτόματων όπλων[1]!!
Και μαζί τους η νύφη, ο γαμπρός και οι συγγενείς τους στο γάμο της κόρης του Θεόδωρου Μάλλιου[2]. Μια τραγωδία που δεν την χωρά ο ανθρώπινος νους!
«Το δάκρυ της Αλεξάνδρας», το δάκρυ της Ελλάδας 70 χρόνια μετά τη λήξη της Κατοχής ακόμη δεν έχει στεγνώσει!
Ανήμερα της Πεντηκοστής οι αμετανόητοι νοσταλγοί του «αιματοβαμένου εντελβάις» ανηφορίζουν στο μνημείο των πεσόντων σ’ ένα λόφο έξω από το Μίτενβαλντ, στην τοποθεσία Χόεν Μπρέντεν. Εκεί λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη στρατιωτική γιορτή της σύγχρονης Γερμανίας, με παρουσία και των επίσημων αρχών του γερμανικού κράτους. Μία τελετή - όνειδος για τη σύγχρονη, δημοκρατική Γερμανία, η οποία δεν έχει προβεί καν στην απαγόρευση των εκδηλώσεων αυτών, παρά το επίσημο αίτημα στην Ομοσπονδιακή Βουλή από το Die Linke το 2008!
Όμως υπάρχει ελπίδα… Ένα «λευκό ρόδο» ανθίζει σε πείσμα του Χειμώνα, σε πείσμα της λήθης!
Πριν 11 χρόνια, Γερμανοί αντιναζιστές και δημοκράτες, με κορμό την σπουδαία Ομάδα «ΑΚ Δίστομο» από το Αμβούργο, οργάνωσαν για πρώτη φορά ένα συνέδριο ιστορικής μνήμης, επιστημονικής τεκμηρίωσης και πολιτικής διεκδίκησης για την απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είχα την τιμή να συμμετέχω, μαζί με 2 ακόμη Έλληνες (από το Κομμένο), τόσο στο Συνέδριο όσο και στη διαδήλωση που ακολούθησε. Εκεί γνώρισα τον Χριστόφορο, όπως θέλει να τον αποκαλούμε. Μίλησε για τη σφαγή που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στους Λυγκιάδες, ένα μικρό χωριό ακριβώς πάνω από τα Γιάννενα, με υπέροχη θέα στη λίμνη. Στις 3.10.1943 οι Γερμανοί αφού βομβάρδισαν ανηλεώς το χωριό από τη λίμνη των Ιωαννίνων(!), στη συνέχεια εισέβαλαν στο χωριό, συνέλαβαν όλους τους κατοίκους, τους οδήγησαν στα υπόγεια κάποιων σπιτιών και τους εκτέλεσαν μαζικά! 82 αθώοι πολίτες, μεταξύ των οποίων και μωρά, παιδιά, γυναίκες και κατάκοιτοι γέροντες σφαγιάσθηκαν ανηλεώς βάσει ενός άριστα οργανωμένου σχεδίου, την υλοποίηση του οποίου, όπως μας παρουσίασε ο Χριστόφορος, παρακολουθούσε από ψηλά κλιμάκιο της γερμανικής στρατιωτικής αστυνομίας!
Σπουδαία η προσφορά του Καθηγητή:
έφερε στο φως ένα άγνωστο όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και στην Ελλάδα Ολοκαύτωμα και τεκμηρίωσε πλήρως την ευθύνη της Βέρμαχτ: «Αναμένω από την Α΄ Μεραρχία Καταδρομέων να εκδικηθεί την άνανδρη Δολοφονία εκ μέρους των συμμοριτών ενός από τους καλύτερούς μας διοικητές, εφαρμόζοντας αντίποινα σε ακτίνα 20 χιλιόμετρων γύρω από τον τόπο του εγκλήματος.», διέτασσε λίγο πριν το Ολοκαύτωμα ο Στρατηγός Λαντς, Διοικητής του Σώματος. Παράλληλα ο Christophe Schminck - Gustavus ανέδειξε την πρακτική των επίσημων γερμανικών αρχών να γράφουν χονδροειδή ψέματα στις επίσημες αναφορές της: «Κυριεύθηκε το χωριό, ο εχθρός προέβαλε ελαφρά μόνο αντίσταση ... 50 πολίτες που κρύβονταν στα σπίτια τουφεκίσθηκαν... Το χωριό κάηκε μέχρι θεμελίων ...» έγραφε στην αναφορά της η Βέρμαχτ όταν είναι γνωστό ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος αντάρτη στο χωριό. Χρησιμοποίησαν δηλαδή την ίδια μέθοδο παραχάραξης της ιστορίας και συσκότισης της αλήθειας όπως λίγες βδομάδες νωρίτερα στη Βιάννο και το Κομμένο και αργότερα στο Δίστομο και αλλού!
Αλλά και σημαντική η προσφορά του Χριστόφορού μας στον αγώνα διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Μέσα στη Γερμανία έχουμε άλλον έναν μαχητικό υποστηρικτή, έναν εκλεκτό φίλο, έναν συνεπή αγωνιστή, που κάνει ό,τι μπορεί για να αναλάβει, επιτέλους, η χώρα του την ευθύνη για τα τερατουργήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και να ζητήσει συγγνώμη! Θαρραλέα, ειλικρινώς και εμπράκτως! Για να αποδοθεί, επιτέλους, δικαιοσύνη!
Είναι μαγνήτης ο Χριστόφορος!
Ένας αφοσιωμένος επιστήμονας και ερευνητής, ένας δραστήριος υπέρμαχος των ανθρώπινων αξιών αλλά κι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Πρόσωπο ζεστό κι ανθρώπινο, βλέμμα καθαρό, μάτια φωτεινά. Η ευγενική του μορφή έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη διαχρονική σκληρότητα και την αδιαλλαξία της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Σε ενθουσιάζει τόσο που αν τον γνωρίσεις δεν μπορείς να τον ξεχάσεις! Και δεν τον ξέχασα.
Αν και πέρασανχωρίς επικοινωνία 10 ολόκληρα χρόνια[3], τον καλέσαμε στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα και τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, που έγινε το Σεπτέμβριο του 2013 στη Βιάννο. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Κρήτη όλοι ασχολούνταν μαζί του: απλοί πολίτες, σύνεδροι, τοπικά ΜΜΕ. Όλοι έχουν να λένε για την επιστημοσύνη του, το πάθος του για την αλήθεια και το δικαιοσύνη, τη ζεστασιά του.
Κορυφαία στιγμή, η συνάντησή του με τον Μανόλη Γλέζο και τους τρεις προέδρους των πανελλήνιων αντιστασιακών οργανώσεων, τον Στέλιο Ζαμάνο (ΠΣΑΕΕΑ), τον Βασίλη Μπρακατσούλα (ΠΟΑΕΑ) και τον Χρήστο Τζιντζιλώνη (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ), παρουσία επιζώντων και συγγενών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Βιάννου, συνέδρων και πλήθους κόσμου.
Ο Χριστόφορος είναι ένας παθιασμένος ερευνητής, ένας εκλεκτός διανοούμενος, ένας αληθινός δημοκράτης, ένας άνθρωπος με βαθιά αισθήματα! Σεμνός και γενναιόδωρος! Σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Χωρίς αμφιβολία είναι για μας το γλυκό πρόσωπο της Γερμανίας! Μιας ισχυρής χώρας, που και σήμερα, εν μέσω της κρίσης και της πρωτοφανούς δοκιμασίας του λαού μας, συνεχίζει να μας φέρεται με σκληρότητα, χωρίς την οφειλόμενη μεταμέλεια και ταπεινότητα του θύτη απέναντι στο θύμα. Ο ίδιος ο Χριστόφορος εξεγείρεται: «είναι ντροπή για τη Γερμανία να μην αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα. Οφείλει άμεσα να επανορθώσει για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ».
Και επίσης: «δεν μπορώ να ηρεμήσω από τη στιγμή που είδα στην πλατεία Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας, ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, πάνω σε ένα χαρτόνι, μέσα στο κρύο και τη βροχή. Δεν δέχομαι να φέρεται και σήμερα η χώρα μου με τόση σκληρότητα στην Ελλάδα, που υποφέρει».
Η παρουσία του Προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Γιόαχιμ Γκάουκ για προσκύνημα στους Λυγκιάδες και στην εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων, που υπέφεραν τα πάνδεινα από το Γ’ Ράιχ, μας βρίσκει σε φάση κλιμάκωσης της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Αγωνιζόμαστε κι αισιοδοξούμε. Σύνθημά μας: «Διεκδίκηση! Όχι εκδίκηση. Επιτέλους, δικαιοσύνη!». Ο Χριστόφορος, πατριώτης και διεθνιστής, Γερμανός δημοκράτης αλλά και πραγματικός λάτρης της Ελλάδας και των Ελλήνων, με την ανιδιοτελή του παρουσία και το δημοκρατικό του ήθος δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε ότι η Γερμανία είναι η πατρίδα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του Καρλ Μαρξ, του Ρούντολφ Βίρχοφ. Της Σόφι και του Χανς Σολ και των συναγωνιστών τους στο «Λευκό Ρόδο», που αντιστάθηκαν στον Χίτλερ θυσιάζοντας τη νιότη τους για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Της υπέροχης νεολαίας, που εξεγέρθηκε το Μάη του 1968 σε μια δημόσια κίνηση «εκκαθάρισης λογαριασμών απέναντι στη συλλογική φυγή των Γερμανών μπροστά στις ιστορικές ευθύνες τους για τον εθνικοσοσιαλισμό και τη φρίκη του»[4]. Της Γερμανίας, πατρίδας της Ομάδας «ΑΚ Δίστομο» από το Αμβούργο, των γερμανών αντιναζιστών, που αγωνίζονται για τη δικαίωση των θυμάτων της Βέρμαχτ.
Ο Χριστόφορος, ο Martin, η Gabbie, ο Lars και πολλοί ακόμη γερμανοί δημοκράτες και αντιφασίστες σώζουν την τιμή της Γερμανίας!
Αγαπημένε μου Χριστόφορε, σ’ ευχαριστώ για τη φιλία σου, την προσφορά σου και, κυρίως, το παράδειγμά σου. Το σπίτι μου και δικό σου σπίτι. Η πατρίδα μου και δική σου πατρίδα!
[1] Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, «‘Αιματοβαμμένο Εντελβάις’. Η 1η Ορεινή Μεραρχία και το 22ο Ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943-1944», Εκδόσεις βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2009. Τόμος Α’,σελ. 317.
[2] Δημήτρης Χρ. Βλαχοπάνος, «Αγαπημένη μου αδελφή Άλεξ… μια αληθινή ιστορία», Ηπειρωτικές εκδόσεις Πέτρα, Αθήνα 2013.
[3] Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε και το 2011 αλλά δεν τα καταφέραμε, λόγω παρουσίας του τις ίδιες μέρες στην Ιταλία σε ανάλογη εκδήλωση μνήμης.
[4] Από συνέντευξη του Γιούργκεν Χάμπερμας στην L’ Espresso, 25.1.1988.
* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου
Διαβάστε επίσης:
Κριστόφ Σμινκ Γκουστάβους: Είναι ντροπή η Γερμανία να αποποιείται τις πολεμικές αποζημιώσεις
Ανακύκλωση από: tvxs.gr
Γνώρισα τον Καθηγητή Christophe Schminck – Gustavus τον Ιούνιο του 2003, τον Χριστόφορο, όπως θέλει να τον αποκαλούμε, στο Μίτενβαλντ, ένα ορεινό θέρετρο της Βαυαρίας και έδρα της διαβόητης 1ης Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών της Βέρμαχτ.
«Το αιματοβαμμένο Εντελβάις» αποτέλεσε ένα από τα πιο δολοφονικά στρατιωτικά σώματα στην ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ματοκυλίζοντας την Πολωνία, τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.
Κι όμως, 69 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, εξακολουθούν, να συγκεντρώνονται στο Μίτενβαλντ βετεράνοι, μέλη και φίλοι της διαβόητης αυτής μεραρχίας.
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα (παραμονή της Πεντηκοστής).
Τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, θυμούνται με χαρά και νοσταλγία τα «ανδραγαθήματά τους», έναν ατέλειωτο κατάλογο βαρύτατων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας!
Περίοπτη θέση, ανάμεσά τους, το Ολοκαύτωμα του Κομμένου της Άρτας στις 16 Αυγούστου 1943, με τους 317 νεκρούς πολίτες, ανάμεσα στους οποίους 172 γυναίκες και 71 παιδιά από 2 έως 10 ετών αλλά και 13 βρέφη μικρότερα του ενός έτους! Όλοι βρέθηκαν καμένοι ζωντανοί, τρυπημένοι με ξιφολόγχες ή γαζωμένοι από ριπές αυτόματων όπλων[1]!!
Και μαζί τους η νύφη, ο γαμπρός και οι συγγενείς τους στο γάμο της κόρης του Θεόδωρου Μάλλιου[2]. Μια τραγωδία που δεν την χωρά ο ανθρώπινος νους!
«Το δάκρυ της Αλεξάνδρας», το δάκρυ της Ελλάδας 70 χρόνια μετά τη λήξη της Κατοχής ακόμη δεν έχει στεγνώσει!
Ανήμερα της Πεντηκοστής οι αμετανόητοι νοσταλγοί του «αιματοβαμένου εντελβάις» ανηφορίζουν στο μνημείο των πεσόντων σ’ ένα λόφο έξω από το Μίτενβαλντ, στην τοποθεσία Χόεν Μπρέντεν. Εκεί λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη στρατιωτική γιορτή της σύγχρονης Γερμανίας, με παρουσία και των επίσημων αρχών του γερμανικού κράτους. Μία τελετή - όνειδος για τη σύγχρονη, δημοκρατική Γερμανία, η οποία δεν έχει προβεί καν στην απαγόρευση των εκδηλώσεων αυτών, παρά το επίσημο αίτημα στην Ομοσπονδιακή Βουλή από το Die Linke το 2008!
Όμως υπάρχει ελπίδα… Ένα «λευκό ρόδο» ανθίζει σε πείσμα του Χειμώνα, σε πείσμα της λήθης!
Πριν 11 χρόνια, Γερμανοί αντιναζιστές και δημοκράτες, με κορμό την σπουδαία Ομάδα «ΑΚ Δίστομο» από το Αμβούργο, οργάνωσαν για πρώτη φορά ένα συνέδριο ιστορικής μνήμης, επιστημονικής τεκμηρίωσης και πολιτικής διεκδίκησης για την απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είχα την τιμή να συμμετέχω, μαζί με 2 ακόμη Έλληνες (από το Κομμένο), τόσο στο Συνέδριο όσο και στη διαδήλωση που ακολούθησε. Εκεί γνώρισα τον Χριστόφορο, όπως θέλει να τον αποκαλούμε. Μίλησε για τη σφαγή που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στους Λυγκιάδες, ένα μικρό χωριό ακριβώς πάνω από τα Γιάννενα, με υπέροχη θέα στη λίμνη. Στις 3.10.1943 οι Γερμανοί αφού βομβάρδισαν ανηλεώς το χωριό από τη λίμνη των Ιωαννίνων(!), στη συνέχεια εισέβαλαν στο χωριό, συνέλαβαν όλους τους κατοίκους, τους οδήγησαν στα υπόγεια κάποιων σπιτιών και τους εκτέλεσαν μαζικά! 82 αθώοι πολίτες, μεταξύ των οποίων και μωρά, παιδιά, γυναίκες και κατάκοιτοι γέροντες σφαγιάσθηκαν ανηλεώς βάσει ενός άριστα οργανωμένου σχεδίου, την υλοποίηση του οποίου, όπως μας παρουσίασε ο Χριστόφορος, παρακολουθούσε από ψηλά κλιμάκιο της γερμανικής στρατιωτικής αστυνομίας!
Σπουδαία η προσφορά του Καθηγητή:
έφερε στο φως ένα άγνωστο όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και στην Ελλάδα Ολοκαύτωμα και τεκμηρίωσε πλήρως την ευθύνη της Βέρμαχτ: «Αναμένω από την Α΄ Μεραρχία Καταδρομέων να εκδικηθεί την άνανδρη Δολοφονία εκ μέρους των συμμοριτών ενός από τους καλύτερούς μας διοικητές, εφαρμόζοντας αντίποινα σε ακτίνα 20 χιλιόμετρων γύρω από τον τόπο του εγκλήματος.», διέτασσε λίγο πριν το Ολοκαύτωμα ο Στρατηγός Λαντς, Διοικητής του Σώματος. Παράλληλα ο Christophe Schminck - Gustavus ανέδειξε την πρακτική των επίσημων γερμανικών αρχών να γράφουν χονδροειδή ψέματα στις επίσημες αναφορές της: «Κυριεύθηκε το χωριό, ο εχθρός προέβαλε ελαφρά μόνο αντίσταση ... 50 πολίτες που κρύβονταν στα σπίτια τουφεκίσθηκαν... Το χωριό κάηκε μέχρι θεμελίων ...» έγραφε στην αναφορά της η Βέρμαχτ όταν είναι γνωστό ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος αντάρτη στο χωριό. Χρησιμοποίησαν δηλαδή την ίδια μέθοδο παραχάραξης της ιστορίας και συσκότισης της αλήθειας όπως λίγες βδομάδες νωρίτερα στη Βιάννο και το Κομμένο και αργότερα στο Δίστομο και αλλού!
Αλλά και σημαντική η προσφορά του Χριστόφορού μας στον αγώνα διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Μέσα στη Γερμανία έχουμε άλλον έναν μαχητικό υποστηρικτή, έναν εκλεκτό φίλο, έναν συνεπή αγωνιστή, που κάνει ό,τι μπορεί για να αναλάβει, επιτέλους, η χώρα του την ευθύνη για τα τερατουργήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και να ζητήσει συγγνώμη! Θαρραλέα, ειλικρινώς και εμπράκτως! Για να αποδοθεί, επιτέλους, δικαιοσύνη!
Είναι μαγνήτης ο Χριστόφορος!
Ένας αφοσιωμένος επιστήμονας και ερευνητής, ένας δραστήριος υπέρμαχος των ανθρώπινων αξιών αλλά κι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Πρόσωπο ζεστό κι ανθρώπινο, βλέμμα καθαρό, μάτια φωτεινά. Η ευγενική του μορφή έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη διαχρονική σκληρότητα και την αδιαλλαξία της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Σε ενθουσιάζει τόσο που αν τον γνωρίσεις δεν μπορείς να τον ξεχάσεις! Και δεν τον ξέχασα.
Αν και πέρασανχωρίς επικοινωνία 10 ολόκληρα χρόνια[3], τον καλέσαμε στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα και τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, που έγινε το Σεπτέμβριο του 2013 στη Βιάννο. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Κρήτη όλοι ασχολούνταν μαζί του: απλοί πολίτες, σύνεδροι, τοπικά ΜΜΕ. Όλοι έχουν να λένε για την επιστημοσύνη του, το πάθος του για την αλήθεια και το δικαιοσύνη, τη ζεστασιά του.
Κορυφαία στιγμή, η συνάντησή του με τον Μανόλη Γλέζο και τους τρεις προέδρους των πανελλήνιων αντιστασιακών οργανώσεων, τον Στέλιο Ζαμάνο (ΠΣΑΕΕΑ), τον Βασίλη Μπρακατσούλα (ΠΟΑΕΑ) και τον Χρήστο Τζιντζιλώνη (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ), παρουσία επιζώντων και συγγενών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Βιάννου, συνέδρων και πλήθους κόσμου.
Ο Χριστόφορος είναι ένας παθιασμένος ερευνητής, ένας εκλεκτός διανοούμενος, ένας αληθινός δημοκράτης, ένας άνθρωπος με βαθιά αισθήματα! Σεμνός και γενναιόδωρος! Σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Χωρίς αμφιβολία είναι για μας το γλυκό πρόσωπο της Γερμανίας! Μιας ισχυρής χώρας, που και σήμερα, εν μέσω της κρίσης και της πρωτοφανούς δοκιμασίας του λαού μας, συνεχίζει να μας φέρεται με σκληρότητα, χωρίς την οφειλόμενη μεταμέλεια και ταπεινότητα του θύτη απέναντι στο θύμα. Ο ίδιος ο Χριστόφορος εξεγείρεται: «είναι ντροπή για τη Γερμανία να μην αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα. Οφείλει άμεσα να επανορθώσει για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ».
Και επίσης: «δεν μπορώ να ηρεμήσω από τη στιγμή που είδα στην πλατεία Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας, ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, πάνω σε ένα χαρτόνι, μέσα στο κρύο και τη βροχή. Δεν δέχομαι να φέρεται και σήμερα η χώρα μου με τόση σκληρότητα στην Ελλάδα, που υποφέρει».
Η παρουσία του Προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Γιόαχιμ Γκάουκ για προσκύνημα στους Λυγκιάδες και στην εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων, που υπέφεραν τα πάνδεινα από το Γ’ Ράιχ, μας βρίσκει σε φάση κλιμάκωσης της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Αγωνιζόμαστε κι αισιοδοξούμε. Σύνθημά μας: «Διεκδίκηση! Όχι εκδίκηση. Επιτέλους, δικαιοσύνη!». Ο Χριστόφορος, πατριώτης και διεθνιστής, Γερμανός δημοκράτης αλλά και πραγματικός λάτρης της Ελλάδας και των Ελλήνων, με την ανιδιοτελή του παρουσία και το δημοκρατικό του ήθος δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε ότι η Γερμανία είναι η πατρίδα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του Καρλ Μαρξ, του Ρούντολφ Βίρχοφ. Της Σόφι και του Χανς Σολ και των συναγωνιστών τους στο «Λευκό Ρόδο», που αντιστάθηκαν στον Χίτλερ θυσιάζοντας τη νιότη τους για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Της υπέροχης νεολαίας, που εξεγέρθηκε το Μάη του 1968 σε μια δημόσια κίνηση «εκκαθάρισης λογαριασμών απέναντι στη συλλογική φυγή των Γερμανών μπροστά στις ιστορικές ευθύνες τους για τον εθνικοσοσιαλισμό και τη φρίκη του»[4]. Της Γερμανίας, πατρίδας της Ομάδας «ΑΚ Δίστομο» από το Αμβούργο, των γερμανών αντιναζιστών, που αγωνίζονται για τη δικαίωση των θυμάτων της Βέρμαχτ.
Ο Χριστόφορος, ο Martin, η Gabbie, ο Lars και πολλοί ακόμη γερμανοί δημοκράτες και αντιφασίστες σώζουν την τιμή της Γερμανίας!
Αγαπημένε μου Χριστόφορε, σ’ ευχαριστώ για τη φιλία σου, την προσφορά σου και, κυρίως, το παράδειγμά σου. Το σπίτι μου και δικό σου σπίτι. Η πατρίδα μου και δική σου πατρίδα!
[1] Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, «‘Αιματοβαμμένο Εντελβάις’. Η 1η Ορεινή Μεραρχία και το 22ο Ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα, 1943-1944», Εκδόσεις βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2009. Τόμος Α’,σελ. 317.
[2] Δημήτρης Χρ. Βλαχοπάνος, «Αγαπημένη μου αδελφή Άλεξ… μια αληθινή ιστορία», Ηπειρωτικές εκδόσεις Πέτρα, Αθήνα 2013.
[3] Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε και το 2011 αλλά δεν τα καταφέραμε, λόγω παρουσίας του τις ίδιες μέρες στην Ιταλία σε ανάλογη εκδήλωση μνήμης.
[4] Από συνέντευξη του Γιούργκεν Χάμπερμας στην L’ Espresso, 25.1.1988.
* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου
Διαβάστε επίσης:
Κριστόφ Σμινκ Γκουστάβους: Είναι ντροπή η Γερμανία να αποποιείται τις πολεμικές αποζημιώσεις
Ανακύκλωση από: tvxs.gr