Πολυαγαπημένη Φρανσέσκα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα σχετικά με το μέλλον. Είναι μέσα από τη δική μου οπτική για τον κόσμο. Μέσα από την οπτική του σινεμά, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο αυτού του κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια, συνειδητοποίησα ότι η ιδέα του κινηματογράφου με την οποία εγώ μεγάλωσα, που βρίσκεται στις ταινίες που σου έδειχνα από τότε που ήσουν παιδί και έκαναν θραύση όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες, φτάνει στο τέλος της.
Δεν αναφέρομαι σε ταινίες που έχουν ήδη γυριστεί. Αναφέρομαι σε αυτές που θα έρθουν.
Δεν θέλω να φανώ απελπισμένος. Δεν γράφω τούτες τις λέξεις με πνεύμα ηττοπάθειας. Αντιθέτως, πιστεύω ότι το μέλλον είναι λαμπρό.
Σου γράφω αυτό το γράμμα σχετικά με το μέλλον. Είναι μέσα από τη δική μου οπτική για τον κόσμο. Μέσα από την οπτική του σινεμά, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο αυτού του κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια, συνειδητοποίησα ότι η ιδέα του κινηματογράφου με την οποία εγώ μεγάλωσα, που βρίσκεται στις ταινίες που σου έδειχνα από τότε που ήσουν παιδί και έκαναν θραύση όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες, φτάνει στο τέλος της.
Δεν αναφέρομαι σε ταινίες που έχουν ήδη γυριστεί. Αναφέρομαι σε αυτές που θα έρθουν.
Δεν θέλω να φανώ απελπισμένος. Δεν γράφω τούτες τις λέξεις με πνεύμα ηττοπάθειας. Αντιθέτως, πιστεύω ότι το μέλλον είναι λαμπρό.
Πάντοτε γνωρίζαμε ότι οι ταινίες ήταν μια επιχείρηση και ότι η τέχνη του σινεμά ήταν εφικτή επειδή ευθυγραμμιζόταν με τους επιχειρηματικούς όρους. Κανείς από όλους εμάς που ξεκινήσαμε το '60 και '70 δεν είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με αυτό. Ξέραμε ότι θα έπρεπε να δουλέψουμε σκληρά για να προστατέψουμε αυτό που αγαπούσαμε. Ξέραμε επίσης ότι μπορεί να έπρεπε να αντέξουμε και κάποιες σκληρές περιόδους. Και υποθέτω ότι συνειδητοποιήσαμε, σε κάποιο επίπεδο, ότι μπορεί να αντιμετωπίζαμε μια εποχή που κάθε άβολο ή απρόβλεπτο στοιχείο στη διαδικασία δημιουργίας ταινιών θα μπορούσε να ελαχιστοποιηθεί, ακόμη και να εξαλειφθεί.Το πιο απρόβλεπτο στοιχείο από όλα; Το σινεμά. Και οι άνθρωποι που το κάνουν.
Δεν θέλω να επαναλάβω αυτό που τόσοι άλλοι είπαν και έγραψαν πριν από εμένα, σχετικά με όλες τις αλλαγές στη δουλειά, και με ενθαρρύνουν οι εξαιρέσεις στη συνολική τάση δημιουργίας ταινιών -οι Wes Anderson, Richard Linklater, David Fincher, Alexander Payne, αδελφοί Coen, James Gray και Paul Thomas Anderson. Όλοι τους καταφέρνουν να ολοκληρώνουν ταινίες, και ο Paul δεν κατάφερε απλά να ολοκληρωθεί το ‘The Master’ σε 70mm, κατάφερε επίσης και να προβληθεί σε αρκετές πόλεις. Όποιος ενδιαφέρεται για το σινεμά θα πρέπει να είναι ευγνώμων.
Και επίσης συγκινούμαι με τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να ολοκληρώνουν τις ταινίες τους ανά τον κόσμο, στη Γαλλία, τη Νότια Κορέα, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Αφρική. Γίνεται συνεχώς δυσκολότερο, όμως καταφέρνουν να ολοκληρώνουν τις ταινίες τους.
Δεν νομίζω όμως ότι είμαι απαισιόδοξος όταν λέω ότι η τέχνη του σινεμά και οι κινηματογραφικές επιχειρήσεις σήμερα βρίσκονται σε σταυροδρόμι. Η οπτικοακουστική ψυχαγωγία και αυτό που γνωρίζουμε ως κινηματογράφο -κινούμενες εικόνες που συνελήφθησαν από ανθρώπους – μοιάζουν να ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο μέλλον, πιθανώς να δείτε όλο και λιγότερο από αυτό που αναγνωρίζετε ως σινεμά σε οθόνες multiplex και όλο και περισσότερο σε μικρότερες αίθουσες, online, και, υποθέτω, σε χώρους και συνθήκες που δεν μπορώ να προβλέψω.
Τότε γιατί είναι το μέλλον τόσο λαμπρό; Επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία τούτης της μορφής τέχνης, οι ταινίες μπορούν να γίνουν με πολύ λίγα χρήματα. Αυτό ήταν ανήκουστο όταν εγώ μεγάλωνα και οι εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες αποτελούσαν πάντοτε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Σήμερα, συμβαίνει το αντίστροφο. Μπορείς να καταγράψεις όμορφες εικόνες με προσιτές κάμερες. Μπορείς να ηχογραφήσεις. Μπορείς να μοντάρεις και να κάνεις μίξεις και χρωματικές διορθώσεις στο σπίτι. Όλα αυτά έχουν συμβεί.
Όμως παρά την προσοχή που επικεντρώνεται στα μηχανήματα κινηματογράφησης και στις εξελίξεις στην τεχνολογία που οδήγησαν σε τούτη την επανάσταση στη δημιουργία ταινιών, υπάρχει ένα σημαντικό πράγμα να θυμόμαστε: τα εργαλεία δεν κάνουν την ταινία, εσύ κάνεις την ταινία. Είναι βολικό να παίρνεις την κάμερα και να αρχίζεις να τραβάς και στο τέλος να συνθέτεις τα πάντα με το Final Cut Pro. Η δημιουργία μιας ταινίας -αυτή που πρέπει να κάνεις- είναι κάτι άλλο. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Αν ο John Cassavetes, ο φίλος και μέντοράς μου, ήταν ζωντανός σήμερα, σίγουρα θα χρησιμοποιούσε όλα τα διαθέσιμα μηχανήματα. Θα έλεγε όμως τα ίδια πράγματα που πάντοτε έλεγε -πρέπει να είσαι εντελώς αφοσιωμένος στη δουλειά, πρέπει να δίνεις όλο σου τον εαυτό και πρέπει να προστατεύεις τη σπίθα αυτή που σε οδήγησε να φτιάξεις την ταινία εξ'αρχής. Πρέπει να την προστατέψεις με τη ζωή σου. Στο παρελθόν, επειδή η δημιουργία ταινιών ήταν τόσο ακριβή, έπρεπε να προστατευθούμε από την εξάντληση και το συμβιβασμό. Στο μέλλον, θα πρέπει να χαλυβδώσεις τον εαυτό σου ενάντια σε κάτι άλλο: τον πειρασμό να παρασυρθείς με το ρεύμα, και να επιτρέψεις να παρεκλίνει και να εξοκείλει η ταινία.
Αυτό δεν είναι απλά κάτι που σχετίζεται με το σινεμά. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις σε τίποτα. Δεν λέω ότι όλα πρέπει να είναι δύσκολα. Λέω ότι η φωνή που ανάβει σπίθα μέσα σου είναι η δική σου φωνή -αυτό είναι το εσωτερικό φως, όπως το έθεσαν οι Κουάκεροι.
Αυτό είσαι εσύ. Αυτή είναι η αλήθεια.
Με όλη μου την αγάπη,
Ο πατέρας σου
Ανακύκλωση από toportal.gr
Πηγή:http://espresso.repubblica.it
Δεν θέλω να επαναλάβω αυτό που τόσοι άλλοι είπαν και έγραψαν πριν από εμένα, σχετικά με όλες τις αλλαγές στη δουλειά, και με ενθαρρύνουν οι εξαιρέσεις στη συνολική τάση δημιουργίας ταινιών -οι Wes Anderson, Richard Linklater, David Fincher, Alexander Payne, αδελφοί Coen, James Gray και Paul Thomas Anderson. Όλοι τους καταφέρνουν να ολοκληρώνουν ταινίες, και ο Paul δεν κατάφερε απλά να ολοκληρωθεί το ‘The Master’ σε 70mm, κατάφερε επίσης και να προβληθεί σε αρκετές πόλεις. Όποιος ενδιαφέρεται για το σινεμά θα πρέπει να είναι ευγνώμων.
Και επίσης συγκινούμαι με τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να ολοκληρώνουν τις ταινίες τους ανά τον κόσμο, στη Γαλλία, τη Νότια Κορέα, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Αφρική. Γίνεται συνεχώς δυσκολότερο, όμως καταφέρνουν να ολοκληρώνουν τις ταινίες τους.
Δεν νομίζω όμως ότι είμαι απαισιόδοξος όταν λέω ότι η τέχνη του σινεμά και οι κινηματογραφικές επιχειρήσεις σήμερα βρίσκονται σε σταυροδρόμι. Η οπτικοακουστική ψυχαγωγία και αυτό που γνωρίζουμε ως κινηματογράφο -κινούμενες εικόνες που συνελήφθησαν από ανθρώπους – μοιάζουν να ακολουθούν διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο μέλλον, πιθανώς να δείτε όλο και λιγότερο από αυτό που αναγνωρίζετε ως σινεμά σε οθόνες multiplex και όλο και περισσότερο σε μικρότερες αίθουσες, online, και, υποθέτω, σε χώρους και συνθήκες που δεν μπορώ να προβλέψω.
Τότε γιατί είναι το μέλλον τόσο λαμπρό; Επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία τούτης της μορφής τέχνης, οι ταινίες μπορούν να γίνουν με πολύ λίγα χρήματα. Αυτό ήταν ανήκουστο όταν εγώ μεγάλωνα και οι εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες αποτελούσαν πάντοτε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Σήμερα, συμβαίνει το αντίστροφο. Μπορείς να καταγράψεις όμορφες εικόνες με προσιτές κάμερες. Μπορείς να ηχογραφήσεις. Μπορείς να μοντάρεις και να κάνεις μίξεις και χρωματικές διορθώσεις στο σπίτι. Όλα αυτά έχουν συμβεί.
Όμως παρά την προσοχή που επικεντρώνεται στα μηχανήματα κινηματογράφησης και στις εξελίξεις στην τεχνολογία που οδήγησαν σε τούτη την επανάσταση στη δημιουργία ταινιών, υπάρχει ένα σημαντικό πράγμα να θυμόμαστε: τα εργαλεία δεν κάνουν την ταινία, εσύ κάνεις την ταινία. Είναι βολικό να παίρνεις την κάμερα και να αρχίζεις να τραβάς και στο τέλος να συνθέτεις τα πάντα με το Final Cut Pro. Η δημιουργία μιας ταινίας -αυτή που πρέπει να κάνεις- είναι κάτι άλλο. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Αν ο John Cassavetes, ο φίλος και μέντοράς μου, ήταν ζωντανός σήμερα, σίγουρα θα χρησιμοποιούσε όλα τα διαθέσιμα μηχανήματα. Θα έλεγε όμως τα ίδια πράγματα που πάντοτε έλεγε -πρέπει να είσαι εντελώς αφοσιωμένος στη δουλειά, πρέπει να δίνεις όλο σου τον εαυτό και πρέπει να προστατεύεις τη σπίθα αυτή που σε οδήγησε να φτιάξεις την ταινία εξ'αρχής. Πρέπει να την προστατέψεις με τη ζωή σου. Στο παρελθόν, επειδή η δημιουργία ταινιών ήταν τόσο ακριβή, έπρεπε να προστατευθούμε από την εξάντληση και το συμβιβασμό. Στο μέλλον, θα πρέπει να χαλυβδώσεις τον εαυτό σου ενάντια σε κάτι άλλο: τον πειρασμό να παρασυρθείς με το ρεύμα, και να επιτρέψεις να παρεκλίνει και να εξοκείλει η ταινία.
Αυτό δεν είναι απλά κάτι που σχετίζεται με το σινεμά. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις σε τίποτα. Δεν λέω ότι όλα πρέπει να είναι δύσκολα. Λέω ότι η φωνή που ανάβει σπίθα μέσα σου είναι η δική σου φωνή -αυτό είναι το εσωτερικό φως, όπως το έθεσαν οι Κουάκεροι.
Αυτό είσαι εσύ. Αυτή είναι η αλήθεια.
Με όλη μου την αγάπη,
Ο πατέρας σου
Ανακύκλωση από toportal.gr
Πηγή:http://espresso.repubblica.it