και στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990-91.
Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).
Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.
Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.
Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.
Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας.
Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη» και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί.
Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.
Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο.
Η δολοφονία του Τεμπονέρα, η οποία συνέβη σε μία περίοδο οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης, ξεσήκωσε κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών σε όλη την Ελλάδα. Την επαύριο της δολοφονίας του, ο υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε και η πρόταση νόμου για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία αποσύρθηκε. Ο Καλαμπόκας δικάστηκε στο Βόλο έχοντας ως συνηγόρους υπεράσπισής του τρία κορυφαία ονόματα του τότε νομικού κόσμου, όλους προερχόμενους πολιτικά από το χώρο του κόμματος της Ν.Δ. και συγκεκριμένα τους Απόστολο Ανδρεουλάκο, Κώστα Κωνσταντινίδη (καθηγητής Ποινικού Δικαίου, γνωστός από τη δίκη για τοΣκάνδαλο Κοσκωτά όπου συμμετείχε σαν δημόσιος κατήγορος) και Επαμεινώνδα Ζαφειρόπουλο(πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ) καταδικάστηκε πρωτόδικα για φόνο εκ προμελέτης σε ισόβια δεσμά, ενώ αργότερα η ποινή του μειώθηκε σε 17 χρόνια και 3 μήνες . Αποφυλακίστηκε 7 χρόνια μετά την φυλάκισή του (σήμερα ζει και εργάζεται στο Βόλο ως υπεύθυνος παραρτήματος της Εθνικής Τράπεζας),λόγω "καλής διαγωγής.
Το τότε Σχολικό Συγκρότημα 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας και νυν 3ο Γυμνάσιο Πάτρας, τόπος δολοφονίας του Τεμπονέρα, σήμερα φέρει το όνομά του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1992 η τοπική οργάνωσης της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα, πραγματοποίησε εκδήλωση συμπαράστασης στον Γιάννη Καλαμπόκα, στα κεντρικά της γραφεία και μάλιστα με βασικό ομιλητή τον δικηγόρο και σημερινό βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Μιχάλη Αρβανίτη. Επίσης ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο οι ΟΝΝΕΔίτες της εποχής αντιλαμβάνονταν τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, είναι το γεγονός ότι στο κάλεσμά τους στη συγκέντρωση, αποκαλούν τον δολοφόνο "αγωνιστή".Αδιάψευστος μάρτυρας αυτού, είναι το έγγραφο που αποκάλυψε το ertopen.gr
Η δολοφονία αποτελούσε έκτοτε «τίτλο τιμής» για αρκετά μέλη της ΟΝΝΕΔ, όπως μας θύμιζε παλαιότερα και ο Ιός της Κυριακής στο παρακάτω απόσπασμα:
«Θεσσαλονίκη, 1 Απριλίου 1998: Βράδυ των φοιτητικών εκλογών και τα αίματα στο αμφιθέατρο του Ανατομείου έχουν ανάψει. Ολοκληρώνεται η καταμέτρηση των ψήφων για το νέο ΔΣ της Ιατρικής και οι πανηγυρισμοί της ΔΑΠ και των περί αυτήν φουντώνουν: “Ο Καλαμπόκας γαμάει τις μάνες σας”, “γαμιέται ο Τεμπονέρας κι η μάνα του”, είναι τα ευφάνταστα συνθήματα που κυριαρχούν. Η ευθυμία των νικητών μετατρέπεται σε ντελίριο, όπως καταγγέλλει η Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής, όταν στην αίθουσα κάνει τη θριαμβευτική της εμφάνιση η σημαία με το δικέφαλο, την οποία οι πιο θερμόαιμοι είχαν -κατά δήλωσή τους- προμηθευτεί από τον ναζιστικό “Στόχο”. Στο τσακίρ κέφι οι μέλλοντες γιατροί της ΔΑΠ, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι σε θέση να αναβιώσουν τις παραδόσεις της ΕΚΟΦ…»
Πηγές: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ tvxs.gr ertopen.com periodista.gr ΙΟΣ της Κυριακής
| Το γελαστό παιδί* Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Στίχοι: Brendan Behan,Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας Ερμηνεία: .Ντόρα Γιαννακοπούλου Πρωτοακούστηκε στο θεατρικό έργο "Ένας Όμηρος" του Brendan Behan το 1962 σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά και μετάφραση Βασίλη Ρώτα (με συνεργασία της Βούλας Δαμιανάκου) |
βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη
βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί
Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό
ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί
Μον’ να `ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να `χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα `ταν τιμή μου που `χασα το γελαστό παιδί
Βασιλικιά μου αγάπη μ’ αγάπη θα στο λέω
για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί
*Το Γελαστό Παιδί δεν είναι άλλος από τον Μάικλ Κόλλινς, Ιρλανδό επαναστάτη που ηγήθηκε του αγώνα των Ιρλανδών για την ανεξαρτησία τους από τους Άγγλους. Τελικά σκοτώθηκε από τους ίδιους τους συμπατριώτες του σε εμφύλια διαμάχη.(Η ζωή και το έργο του γυρίστηκαν σε ταινία από το Νηλ Τζόρνταν).
«To γελαστό παιδί» έγινε άτυπα στη δεκαετία του ΄60 ο ύμνος της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, ενώ στη Μεταπολίτευση λατρεύτηκε ως το τραγούδι που θυμίζει όλα εκείνα τα γελαστά παιδιά που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.. «Το γελαστό παιδί» μπορεί να ήταν ο βουλευτής της ΕΔΑ και αγωνιστής της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης που έπεφτε νεκρός από χτύπημα παρακρατικών στη Θεσσαλονίκη του 1963. Μπορεί πάλι να ήταν ο νεαρός Στέφανος Βελδεμίρης που το 1961 έπεφτε νεκρός στη Θεσσαλονίκη από σφαίρες χωροφύλακα επειδή μοίραζε προκηρύξεις εναντίον των εκλογών «βίας και νοθείας» εκείνης της χρονιάς. Μπορεί πάλι να ήταν ο νεαρός στρατιώτης Διονύσης Κερπινιώτης, στέλεχος της ΕΔΑ, που επίσης δολοφονήθηκε στο Δεμίρι Αρκαδίας. Μπορεί να ήταν ο νεαρός οικοδόμος από τον Κολωνό Σωτήρης Πέτρουλας που έπεφτε νεκρός στα Ιουλιανά του 1965.
Μεταδικτατορικά μπορεί να είναι ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματίνα Κανελλοπούλου το 1980,ο Μιχάλης Καλτεζάς το 1985 ο Νίκος Τεμπονέρας το 1991 όπως και πολλοί άλλοι,με τελευταίο έως τώρα τον Παύλο Φύσσα
« Ένας Όμηρος» με πολλούς αποδέκτες…